Deixaron de lado a vergoña e os prexuízos para saldar unha materia pendente. Esteban Barral e Franco Nesti son dos que pensan que nunca é tarde para rescatar ao roquero que un leva dentro e, xa xubilados, aprenden a tocar a guitarra, pasados os 60 anos. Son dous dos alumnos de maior idade de A Casa do Rock, unha escola musical de Santiago na que comparten a paixón pola música desde nenos moi pequenos ata avós.
Franco, de 65 anos, é de orixe italiana. Aínda conserva un acento marcado. Traballou toda a súa vida na hostalería e fai un par de anos deixou en mans da súa filla o negocio que dirixía no centro histórico compostelán, A Piccola Italia (na praza de Fonseca). «En hostalería non son os anos que levas, son as horas… Mentres traballaba non había maneira de facer máis nada que iso e, cando me retirei, quixen poñerme ao día coas cousas que non puidera facer antes. Teño A Casa do Rock a poucos metros da miña casa e o ano pasado matriculeime nela para volver tocar a guitarra, algo que deixei aparcado por falta de tempo», relata.
Conta que o seu irmán sempre foi máis de libros, e el, de música. Aprendeu os seus primeiros acordes con 14 anos e mesmo formou parte dalgún grupo, «aínda que non chegamos a nada», lembra Franco. Non esqueceu neste tempo o máis básico, pero desde que volveu ao rodo nas clases con Rodolfo «aprendín moito máis». O próximo mes pasará a formar parte dun combo da escola e confesa que lle fai ilusión reencontrarse cos escenarios. No festival de fin de curso deste ano xa tivo ocasión de actuar fronte aos seus tres netos, aínda que non alberga moitas esperanzas de contaxiarlles o seu espírito roquero, porque «son máis de fútbol», di. O italiano practica todos os días media hora pola mañá, antes de saír a camiñar, e, aínda que se considera un roquero clásico, tamén goza coa música italiana e coa ópera.
Esteban, a diferenza do anterior, vai a clases de guitarra eléctrica polas tardes, con Héitor. «Este é ou terceiro ano que vou. Xubileime aos 61 e xa quería empezar antes, pero dábame vergonza, porque me parecía que era moi maior para isto. En realidade, foi todo por cousa dá miña filla. Cando era adolescente pediume unha guitarra e eu compreilla. Tíñaa na casa e empecei a sacar uns acordes vendo titoriais en Youtube e máis cunha amiga dela, que me deu unhas clases», explica.
Este veciño de Touro conta que «ou rock dous 70 sempre me gustou. Escoitaba Led Zeppelin, Deep Purple… pero sendo fillo de labregos, nun pobo dá Galiza profunda como era eu (Pantiñobre, en Arzúa) había que ir coas vacas e a ninguén se lle ocorría pedir unha guitarra na casa, nin sequera un tocadiscos. Casei novo, cando volvín dá mili, e logo viñeron vos fillos e a vida adulta, polo que non me acordei máis dá música… había outras preocupacións, como pagar as facturas». Agora Esteban leva unha xubilación activa e asegura entre risas que, «as veces, ata me sinto roqueiro aínda que non toque. Aconsellaríalle a toda a xente que ou faga porque mentalmente vén moi ben. Paréceme que A Casa do Rock fai unha labor social importante e animaría á xente coma min, que xa temos uns anos, que veña porque a vergonza para ou único que serve é para quitarche de facer cousas».
Ademais de aprender guitarra, Esteban tamén vai a clases de pandeireta e a baile galego, dúas actividades que comparte coa súa muller, á que non foi capaz de convencer para tocar outro instrumento. As cousas que nunca puiden facer estounas a facer agora, constata o arzuán con voz alegre. A última experiencia que o sacou da súa zona de confort foi participar na macroactuación que organizou A Casa do Rock no Monte do Gozo fai un par de semanas: «Ou primeiro ano que tiven que actuar en público paseino moi mal, víame maior, pero desta vez sentinme como un rapaz máis e disfruteino»
